Tato

…pamiętasz, jak byliśmy na spacerze w lesie? Pokazywałeś mi drzewa i opowiadałeś, które jak się nazywają. Do dziś nikt nie zna się na nich lepiej niż ja. A pamiętasz jak oglądaliśmy razem stare zdjęcia i śmialiśmy się do rozpuku? Nie pamiętasz? Nie. Bo w lesie byłam z mamą, drzew uczyłam się z atlasu, a zdjęcia oglądałam sama. Raczej płacząc.

Czasami budziłam się w nocy i zastanawiałam, co robisz. Jaki jesteś. Czy kolor włosów mam po Tobie. Czy Ty też masz plamkę na lewej ręce. Napisałam do Ciebie list, ale nie miałam odwagi go wysłać. I powiem Ci, że w każde urodziny czekałam na kartę od Ciebie: Życzę Ci szczęścia, moja malutka Księżniczko. Jesteś moim największym skarbem. Kocham Cię. Może listonosz ją zgubił?

Bardzo długo czułam się niepewnie wśród ludzi. Zwłaszcza, gdy byłam mała. Bałam się, że jakieś dziecko zapyta się mnie, jaki jesteś. Znałam Twój adres, Twoje imię, wiedziałam, co robisz. Nie wiedziałam, jaki jesteś. To bolało najbardziej. Nie mogłam dowiedzieć się do końca, jaka ja jestem. Jakby brakowało mi części układanki. Jesteś utraconą częścią mojej tożsamości.

***

Jako małej dziewczynce brakowało mi poczucia, że mój biologiczny tata uważa mnie za istotę, którą można kochać. Chciałam usłyszeć, że jestem jego księżniczką. Jedyną i ukochaną córeczką tatusia. Że zawsze będzie mnie bronił, nic mi się nie stanie. Brakowało mi poczucia bezpieczeństwa. Brakowało mi tak wiele, bo brakowało mi Taty.

Nieobecny tata
jest utraconą częścią
tożsamości dziecka.

***

Ojcostwo było dla mnie tajemną komnatą. Zaczęłam je odkrywać dopiero wówczas, gdy tatą został mój mąż. Jego godzinne mówienie do brzucha i czytanie bajek, na które Nowy Człowiek reagował podskakiwaniem, były polem badania nieznanego dla mnie lądu. I zamiast radości z wywiązującej się więzi między chłopakami, odczuwałam zazdrość. O taką relację. Na nowo odżyła tęsknota za tatą nieznanym. Kim jesteś, tato? Jaki jesteś? Czy mnie kochałeś? Chciałeś mnie, choć przez chwilę? Na nowo zaczęłam się zmagać z głodem ojcostwa.

Każde dziecko chce być chciane i kochane. Każde powinno odczucie miłości otrzymać od rodziców w pakiecie podstawowym. Nie powinno żebrać o miłość – pisałam o tym wcześniej.

Jestem już duża. Postanowiłam nie czekać na kartkę i obwiniać listonosza, że ją zgubił. Nie obwiniam Cię, Tato, za to zgubione ojcostwo. Dzisiaj już nie. Ten, Który Jest mi pomógł. Zbieram liście w parku, wpatruję się w drzewa poznane z atlasu i mam w sercu do Ciebie dobre uczucia. Dzięki Tobie, jestem.

***

Myślę, że debatowanie o kryzysie ojcostwa powinno sprowadzić się do pokazania naszej – mniemam pozytywnej i wartościującej – postawy wobec ojcostwa. Jakim tatą jest i będzie mój mąż? Jakim tatą będzie mój syn? Walczymy i wychowujemy dla przyszłości. Ogłośmy zatem koniec kryzysu. Kiedy patrzę na Nowego Człowieka, któremu iskrzą się oczy na widok taty, wiem jedno – przyszłość jest wygrana.

Walczymy i wychowujemy
dla przyszłości. Ogłośmy
zatem koniec
kryzysu ojcostwa.
Kiedy patrzę na Nowego Człowieka, któremu iskrzą się oczy na widok taty,
wiem jedno
– przyszłość jest wygrana.

Wchodzimy do mieszkania. Jako że mój Luby niesie Nowego Człowieka, przepuszczam go, by mógł wejść pierwszy. On zatrzymuje się i mówi: Panie przodem. Powiedział Nowemu Człowiekowi, że kobiety są ważne. I trzeba im to okazywać. Lekcja męskości. Nie była pierwsza, nie będzie ostatnia. Patrzę na ich rajdy wózkiem, rzucanie kamieni do rzeki. Wieczorami słucham planów, co to będą razem robić, jakie rozmowy przeprowadzać, jakie biwaki organizować, co czytać wspólnie. Ich dzikie serca są tak samo gorące. A moje – szczęśliwe.

***

Tekst dedykuję mojemu Lubemu. Dziękuję, że jesteś. Obecny.