Powoli

— Nie widzę Cię, więc czy jesteś?

— Jestem. Może nawet bardziej jestem, gdy mnie nie widzisz. Oddycham wtedy, nasycam się powoli powietrzem. Nic nie mówię, by tylko chłonąć. Lekki dreszcz przechodzi mi po plecach. Czuję spojrzenie na sobie.  Obce, choć czasami jednocześnie przyjazne. Czy to Ty jesteś?

Jestem, drogi Czytelniku. Jestem tu cały czas.

***

— Nie piszesz, czekam.

— Dziękuję Ci za to czekanie. Piszę cały czas, ale część szkiców opuści szufladę, gdy sama do nich dorosnę, gdy się odważę. Cały czas myślę, zbieram wątki. Dla Ciebie.

***

— Inni piszą prawie codziennie.

— Wiem, ale tu się tak nie da. Każdy wpis to osobna historia.

***

— Czy to jeszcze blog?

— Myślę, że tak. Jeśli blog ma pokazywać jaki jest autor, to on mnie oddaje. Nie chcę rzucać słów na wiatr, zwłaszcza tych ważnych.

***

— Tak to Ty nie zarobisz.

— Nie wiem czy mogę. Nie tak musiałabym pisać, aby zarobić. Tak jednak lubię pisać. Wybieram to drugie. Przyjdzie mój czas. Teraz muszę się uczyć i patrzeć. I żyć pełnią realnie. Powoli. Ale dobrze. Z klasą i namysłem.

***

— Sprzedajesz się. Swoją prywatność.

— Zatem każda rozmowa jest sprzedawaniem siebie, kiedy tylko mówisz coś szczerze. Nie pokazuję swojej intymności. Pokazuję przemyślenia. Ten blog to wywiad-rzeka.

***

— Czekam na każdy wpis. Otwieram jak prezent w dzieciństwie.

— Dla mnie już to jest prezentem.

Dziękuję za dobre słowa i myśli. Potrzebne to i mobilizujące, by wracać. Od 18 do 22 maja biorę udział w wyzwaniu Uli z bloga Sen Mai, także na blogu pojawi się 5 nowych tekstów. Już dziś zapraszam. Następnie opublikuję wpisy zapowiedziane oraz te, o które prosiliście.