Wszyscy umrzemy, ale czy żyjemy?

Wdech – wydech. Otwierasz oczy. Rzucasz kilka słów do Boga i mówisz, że wieczorem wyszepczesz coś więcej. Wiesz jak jest Boże, poczekasz. 

Wdech – wydech. Biegniesz. Zakrywasz się szczelniej płaszczem – listopadowy wiatr jest coraz chłodniejszy. Wdech – wydech. Gdzie ten autobus? Przecież mam zebranie, a tu zaczyna jeszcze padać deszcz. Przeklinasz w myślach i żałujesz w tej samej sekundzie. Wiesz jak jest. 

Cały dzień bez oddechu, jedynie „wdech – wydech”. Kładziesz się do łóżka. Przypominasz sobie, że masz z Kimś do pogadania.

Wiesz jak jest Boże, poczekasz.

***

„Poczekasz” to drugie imię naszej rzeczywistości. Czekasz na lepszy moment, więcej czasu, przyjemniejszą panią w obsłudze, zebranie odwagi, wszystkie dokumenty. Czekasz, stojąc w miejscu. Tylko ten bezszelestny „wdech – wydech” głośno krzyczy, że żyjesz.

Wszyscy umrzemy. Pytanie tylko czy my żyjemy?