Czy pięcioro dzieci ma wpływ na małżeństwo?

Kiedy znajdujemy się w trudnej sytuacji w małżeństwie, widzimy przed sobą tylko ścianę, myślimy, że nic z tego nie będzie, że mamy dość i…tyle. W tym wywiadzie rozmawiam z Kasią Olszewską, żoną od 15 lat, mamą 5 wspaniałych synów i producentką nosideł dla dzieci, która bardzo szczerze opowiada o swoim małżeństwie, kryzysie, jaki przeszli z mężem, łączeniu rodzicielstwa z małżeństwem i sposobach, by w małżeństwie nie było nudno. Od siebie dodam, że bardzo się cieszę z tego, że mogę Kasię obserwować, czerpać o niej i móc do tego wywiadu wracać. Wiele i w Kasi, i w tym wywiadzie, ciepła. Zresztą, zobaczcie sami.

Marlena: Kasiu, czy uważasz, że małżeństwo daje możliwość rozwoju żonie i mężowi?

Kasia: Czy daje możliwość?! Wręcz wymaga ciągłego rozwoju. 🙂 Wydaje mi się, że stagnacja to bardzo częsty błąd popełniany przez wiele małżeństw. My również nie uniknęliśmy go i wpadliśmy w pułapkę jakiejś takiej ospałości. Wydawało nam się, że jak mamy dzieci, dom, a nawet psa i kota, to już jakoś będzie. A tymczasem w nasze małżeństwo wkradła się nuda. Wiele nas kosztowało wychodzenie na prostą, ale dziś z perspektywy czasu, widzimy ogromne owoce tej pracy. Podjęliśmy konkretne wyzwania i staramy się konsekwentnie dzień po dniu je realizować.

Marlena: A co to za wyzwania?

Kasia: Podstawą naszego małżeńskiego życia jest szczera rozmowa. Dajemy sobie czas i możliwość wypowiadania wzajemnych oczekiwań, wyjaśniania tego, co współmałżonek miał na myśli. Dobrym punktem wyjścia jest założenie, że mąż/żona nie działa na moją niekorzyść. Czasami nam się nie udaje i owszem – potrafimy się pokłócić, ale też łatwiej się godzimy niż kiedyś, zanim wypracowaliśmy nasze porozumienie.

Marlena: Kasiu, a jak rodzicielstwo wpłynęło na Waszą relację w małżeństwie? Co się zmieniło? Jakie najczęściej popełnia się błędy na styku małżeństwa i rodzicielstwa? Czy Wy je popełniliście? Jak je pokonujecie?

Kasia: Rodzicielstwo jest dla nas jak koło napędowe, ponieważ dzieci nie pozwalają się zatrzymać 😀 Ale był taki czas po czwartym synku, że poziom zmęczenia sięgał zenitu i to wtedy oddaliliśmy się od siebie. Męża pochłonęła praca i rozwój firmy. Ja karmiąc malucha, całkowicie skupiłam się na macierzyństwie. Zaczynałam też wtedy rozważać powrót na rynek z działalnością gospodarczą. Mało ze sobą rozmawialiśmy, często za to dochodziło do sprzeczek i różnego rodzaju nieporozumień. Bywały wieczory, kiedy każde z nas siedziało wlepione we własny komputer, a później o innej porze kładliśmy się spać. Pamiętam pierwszą rozmowę z mężem, kiedy mi powiedział co mu przeszkadza, co chciałby, żebyśmy zmienili. Pamiętam też kolejną, po której nastąpił szok i przebudzenie. No, ale ten impuls był nam obojgu potrzebny, żeby zrozumieć, że miłość jest decyzją, a zmiana zachodzi w nas samych. Nie możemy zmienić współmałżonka, możemy zmienić tylko swoje nawyki, przyzwyczajenia czy wady i jest to czasami długi proces, który wymaga cierpliwości i systematyczności. I – co najważniejsze – da się! Naprawdę 🙂

Marlena: Macie pięcioro dzieci. To wspaniałe, ale i trudne wyzwanie.

Kasia: Dzieci są bardzo ważną częścią naszego życia. Dla mnie pierwsza i piąta ciąża były szczególnymi wydarzeniami. Pierwsza, bo niosła ze sobą nowe doświadczenia, a piąta, ponieważ była zwieńczeniem naszej pracy o lepsze relacje w małżeństwie. Co ciekawe, choć mało odkrywcze, relacje z dziećmi zdecydowanie się poprawiły, kiedy my zakochaliśmy się w sobie na nowo. Wiedziałam o tej zależności z teorii, ale jak miło doświadczyć tego we własnej rodzinie.

Marlena: Macie swoje sposoby na życie w siódemkę?

Kasia: Wprowadziliśmy kilka stałych punktów programu w tygodniowym planie naszej rodziny. Proponujemy różne inicjatywy i pytamy o zdanie. Wieczorami wspólnie się modlimy. Początkowo był to po prostu pacierz. Któregoś wieczoru pokusiliśmy się o „Modlitwę w drodze”, z czasem doszło do niej czytanie fragmentu Pisma Św. Każde z nas kolejnego dnia czytało wybrany fragment i mówiło kilka słów przemyśleń. Zdarza się, że refleksje dzieciaków dają nam do myślenia! Mamy też zawieszoną tablicę, na której zapisujemy zadania: cel dla siebie, który będziemy realizować w danym tygodniu i który będzie nas rozwijał oraz cel dla domu – naszą pracę na rzecz rodziny. Omawianie tablicy zostawiamy sobie na niedzielę podczas obiadu albo kolacji. Jak wiadomo dzieci więcej czerpią przez naśladowanie niż „trucie” 😉 Kiedy wykonujemy wspólnie różne obowiązki i młodzież czuje się traktowana serio, łatwiej o współpracę i zrozumienie. Mamy nadzieję, że dzięki dobrym relacjom z chłopakami, uda nam się przetrwać trudny okres dojrzewania 🙂

Marlena: W jaki sposób godzicie pracę, obowiązki domowe z pielęgnowaniem Waszej więzi? Co robicie, aby nie dać się rutynie?

Kasia: Czasami jest ciężko przy natłoku obowiązków. W pracy mnóstwo stresów, odpowiedzialność za inne osoby. W domu dzieci nie zawsze współpracują tak, jak byśmy tego oczekiwali. Łatwiej wtedy o zniecierpliwienie i konflikt, ale staramy się mimo wszystko znajdować dla siebie pół godziny na spacer lub bieganie. Przewietrzony umysł radzi sobie lepiej z trudnościami. Zauważyliśmy też, że łatwiej jest mówić o sprawach trudnych idąc. Znajomi pytają nas o czas i o to, z kim zostawiamy dzieci. Bywają dni, kiedy umawiamy się na przerwę w pracy, podczas gdy starsze dzieci są w placówkach, a maluszek jeszcze nie wtrąca się za bardzo w dyskusje, więc albo śpi w wózku lub chuście, albo ogląda świat 🙂 A czas… Pół godziny to naprawdę niewiele i wystarczy wyjść choćby tylko przed dom, a kiedy i to nie przejdzie – znajdujemy w domu taki kąt, w którym nikt nam nie przerwie rozmowy.  Mówimy dzieciom, że potrzebujemy porozmawiać i wykorzystujemy np. moment drzemki maluchów. Świadomie zrezygnowaliśmy dwa lata temu z TV. Zauważyliśmy, że to straszny pożeracz czasu, a naprawdę niewiele wnosił w nasze małżeństwo. Wręcz przeciwnie – odgradzał nas murem od siebie. Mamy pięcioro dzieci i rozumiemy ogrom obowiązków, szczególnie, że na co dzień nie możemy liczyć na pomoc babci, cioci czy niani. Doświadczyliśmy też, że jeśli nie znajdziemy choćby chwili dla siebie, to prędzej czy później zemści się to na nas. Relacja jest procesem, jest ogniem, który przygasa, jeśli nie będzie podsycany.

Marlena: Kiedy poznałyśmy się w małżeńskiej grupie i napisałaś, że masz pięciu synów, pomyślałam sobie: WOW! Emanujesz kobiecością wśród sześciu mężczyzn (małych i dużych). Jak Ty to robisz?

Kasia: Jako żona i mama staram się nie zapominać, że jestem kobietą, w dodatku jedyną w naszej rodzinie. Moją kobiecość odkrywam z każdym rokiem bardziej. Kiedyś, po tym jak poznałam fajnego chłopaka, a obecnego męża, poczułam się szczęśliwa – tak po prostu. Dziś to szczęście i radość kwitnie i choć nie zawsze jest fiołkowo, to cieszę się, że Pan Bóg zestawił nas ze sobą na wspólnej drodze. Różnie też było przez te piętnaście lat, ale w ostatnim czasie (2 lata) postanowiłam trochę zawalczyć o wygląd, lepsze samopoczucie, uśmiech. Stąd bieganie, nawet w ciąży z Misiem, często czerwone paznokcie, spódnice (krótkie, nad kolano ;)), kreska na powiece, ładne włosy. To tak zewnętrznie, trochę na przekór stereotypom, że mamy wielodzietne są zaniedbane, bo zapracowane, bo dzieci, karmienie, pieluchy itd. Walczę też z czytaniem. Był epizod w moim życiu, że nie wystarczało mi czasu i siły na książki. Teraz czytam w telefonie ebooki, czasami słucham audiobooków. Z papierowymi wciąż mi nie po drodze, szeleszczą w czasie karmienia 😉 I jeszcze wykazuję się kulinarnie w czasie świąt i różnych imprez rodzinnych, kiedy zapraszam teściów, szwagrów i staram się ogarnąć całościowo kuchnię. Czasami mam tyły, ponieważ czas nie jest moim sprzymierzeńcem, ale jest smacznie i domowo.

Marlena: Stereotypom mówimy stanowcze „nie”:)

Kasia: W naszej rodzinie jest zasada, że każdy odpowiada za jej kształt, za relacje, a także za porządek. Z tym ostatnim bywa ciężko, ale mamy podział obowiązków i staramy się je wypełniać. Oczywiście raz jest lepiej, raz gorzej, ale nie ustajemy w walce 😉 Teraz jesteśmy na etapie usuwania wszelkich nadwyżek. Porządkujemy garderobę i zostawiamy niezbędne minimum. Resztę ubrań oddajemy. Podobnie zrobiliśmy ze sprzętami agd, kiedy kupiliśmy robota kuchennego. Dzięki zminimalizowaniu rzeczy, łatwiej zachować porządek i posprzątać dom.

Marlena: Wspominałaś Kasiu o kryzysie. Co pomogło Wam go przetrwać?

Kasia: Nie uniknęliśmy kryzysu, wpadając w rutynę, wir pracy i obowiązków. Pełni pretensji oczekiwaliśmy, że to współmałżonek powinien się zmienić. Może to dziwnie zabrzmi, ale ja w tamtym czasie nie myślałam o nas, że znaleźliśmy się w tak trudnej sytuacji. Dotarło to do mnie z czasem i docierało coraz mocniej z każdą kolejną rozmową z moim mężem. Każde z nas przeżywało kryzys w różnym czasie i jak sobie to później analizowaliśmy – dobrze się stało, inaczej nie bylibyśmy w stanie rozmawiać ze sobą i udzielać sobie wsparcia. A jak wyszliśmy…

Marlena: Jakie znaleźliście sposoby na swój kryzys małżeński?

Kasia: Już wtedy praktykowaliśmy codzienne spacery – pół godziny dla małżeństwa. Czasami było ciężko, milczeliśmy, ale konsekwentnie dreptaliśmy. Zaczęliśmy też wspólnie bywać na Eucharystii w piątki. Modlitwa dawała nam nadzieję, że nic nie dzieje się bez powodu i że nie jesteśmy sami z naszym problemem. Mój mąż w tamtym czasie trenował intensywnie do ultramaratonu (110 km). Starałam się nie przeszkadzać. Widziałam też, że mąż układa tak treningi, żeby w ciągu dnia być z rodziną. Na bieg pojechaliśmy tylko z maluszkiem. Mąż biegł, a ja robiłam za obsługę techniczną. Mieliśmy dużo czasu na bycie tylko ze sobą. Mąż docenił moją obecność i pomoc w czasie ultra, a ja puchłam z dumy, że mam tak niesamowitego męża. Z czasem zaczęliśmy wspólne treningi biegowe. Kiedy rozmowy nie stanowiły już problemu, odkryliśmy się na nowo w… sypialni i znów poczuliśmy się jednością <3 Jak o tym mówię, to wydaje się bułka z masłem, ale cały proces naszej pracy i przemiany trwał ponad pół roku i końca nie widać, a minęło sporo czasu 😀 Przypieczętowaliśmy go odnowieniem przysięgi małżeńskiej, a później był miesiąc miodowy i począł się nasz najmłodszy synek, który jest znakiem obecności Boga w naszym małżeństwie.

Marlena: Jakie są Wasze sposoby na przeżywanie codzienności w sposób twórczy? Tu pytam o Wasze małe gesty wobec siebie, sposoby na rozwijanie Waszej relacji; możesz podać przepis na „twórczą” randkę, podpowiedzieć pomysł na wysyłanie sobie kartek z wyznaniami miłosnymi, itp.).

Czas dla małżeństwa to kluczowy punkt dnia i chociaż zdarza się, że nie wychodzi nam wspólne wyjście, staramy się nie poddawać i próbujemy na nowo wygospodarować czas lub znaleźć zamiennik spaceru. Zdarzają się wspólne pobyty w łazience – np. jedno z nas się kąpie, drugie towarzyszy z rozmową. Co jakiś czas umawiamy się na oglądanie filmu wieczorem po uśpieniu maluchów. Piszemy do siebie liściki na komunikatorze, szczególnie w sytuacjach, kiedy jedno z nas wyjeżdża z domu. Częściej ja piszę, przeszkadzając mężusiowi w pracy.  Mamy na koncie kilka randek połączonych z wyjazdem męża do pracy. Podróż trwa ok. godziny w jedną stronę. Modlimy się wspólnie, rozmawiamy o ważnych sprawach, o dzieciach i problemach z nimi lub naradzamy się za co pochwalić. Po pracy zazwyczaj szybki obiad w mieście, albo niekoniecznie szybki, w zależności od sytuacji w domu. Na takie wyjścia zazwyczaj zakładam ciuchy, w których podobam się mężowi, o ile mróz nie ściska to spódnicę/sukienkę. W drodze powrotnej czasami rozmawiamy, a czasami… flirtujemy 😉 W domu jeszcze zaczepiamy się, żeby zakończyć randkę wieczorem w sypialni. Zdarzyło nam się kiedyś, że zaszaleliśmy i do domu nie dojechaliśmy… 😉 Na co dzień staramy się pamiętać, że ja lubię kiedy mąż mówi mi o miłości, a i ja staram się nie zapominać o przytulaniu i miłych słówkach pod adresem męża.

Są też sytuacje, które powtarzają się regularnie. Pierwsze środy to taki czas, kiedy mąż wyjeżdża na spotkanie swojego „kółka różańcowego” i wraca bardzo późno. Zawsze na niego czekam, dzwonię jak tylko minie godzina spotkania i rozmawiamy prawie całą jego drogę powrotną do domu. Często później kontynuujemy pogaduchy przy herbacie. To taka odskocznia od codzienności, a jednocześnie prawie rytuał. W codzienności – pijemy razem poranną kawę. Jak mąż pracuje w domu, przychodzę do niego z kubkiem herbaty, z buziakiem, czasem żeby posmyrać po włosach, trochę poprzeszkadzać.

Jest jeszcze coś, co mąż dla mnie robi – kupuje mi kwiaty. Uwielbiam je dostawać! Dawniej nie był taki spontaniczny, aż pewnego dnia przyszedł z bukietem tulipanów i już kolejny rok sprawia mi przyjemność tym gestem.

Marlena: Kasiu, bardzo dziękuję Ci za udzielenie mi wywiadu. Wiele cennych myśli nam przekazałaś i dodałaś otuchy – kryzysy można pokonać. Jeszcze tylko dodaj nam od siebie jak się poznaliście i czym się zajmujecie, gdzie można Was znaleźć.

Kasia: Poznaliśmy się w czasie studiów w DA WAJ. Pojechaliśmy na obóz i tak to się zaczęło 19 lat temu 🙂 Po czterech latach wzięliśmy ślub cywilny, a kilka miesięcy później powiedzieliśmy nasze TAK przed Panem Bogiem (to już 15 lat). Jesteśmy rodzicami pięciu chłopców w wieku 14 lat, 12 lat, 9 lat, 3,5 roku oraz roczniaka. Z wykształcenia jestem pedagogiem, ale zajmuję się projektowaniem i szyciem nosideł ergonomicznych dla maluchów. Bloga ostatnio zakurzyłam, ale na FB jestem na bieżąco: Doux-Doux. Mój mąż jest ekonomistą. zajmuje się projektami unijnymi, strategicznym rozwojem gmin, finansowaniem rozwoju przedsiębiorstw i jeszcze wieloma innymi tematami. Można go ścignąć przez portal Planergia.pl lub na FB.

Co bierzesz dla siebie z tego wywiadu?